In juni 2013 loop ik met mijn zoon zijn eerste avondvierdaagse. We hebben lol, kletsen wat en hij wil een stukje op mijn rug. En dan struikel ik, en ik tuimel met Guus op mijn rug naar de grond. Met mijn gezicht op het asfalt… Ik heb een breuk in mijn knieschijf en mijn gezicht is bont en blauw. “Zes weken niet buigen of belasten & dat komt mooi uit, want zo lang duurt dat gezicht ook wel, voordat het genezen is.”

poot, blauw, klaar
poot, blauw, klaar

En daar  zit ik dan. Op de bank. Overgeleverd aan de zorgen van een ander. Te wachten tot mijn bot weer aan elkaar is gegroeid. Tot de bloeduitstorting in mijn gezicht is afneemt. De eerste dagen zijn verdoofd, staan in het teken van bekomen van de schrik en de pijn. En dan kruipt langzaam de frustratie erin. Mijn eerste dag ‘alleen’ thuis sta ik te snotteren bij het aanrecht, omdat ik geen idee heb, hoe ik een kopje thee naar de bank moet krijgen met twee krukken. Ik voel me schuldig dat man, kinderen, familie en vrienden de gaten dichtlopen, boodschappen doen, zorgen dat alles gewoon doorgaat om me heen.

En dan komen er lichtpuntjes. Ik bedenk een contraptie om mijn been op zijn plek te houden, zodat ik in bad kan. Ik doe een keukenschort om, zodat ik dingen in de zak kan vervoeren. Ik prop de te vouwen was in een rugzak, zodat ik hem de trap af kan dragen. Mijn knieschijf wordt genezen verklaard & ik mag naar de fysiotherapeut. Opnieuw leren buigen, leren lopen, spierkracht kweken. Kleine stapjes vooruit, en altijd te langzaam. Ik ben dankbaar voor wat er kan en knars over wat er nog niet kan. In september kan ik weer fietsen! De vrijheid die dat geeft, voelt onmetelijk! Zelf even een boodschap doen, of de kinderen ophalen bij de bso, op eigen kracht naar het werk… zo waardevol.

En daar stopt het niet. Ik doe yogaoefeningen om mijn flexibiliteit te herwinnen. Maar herwinnen voelt niet als genoeg. Als je een lijf hebt, wat werkt, wat het doet, dan móet je er meer uithalen dan dat ik deed. Ik ga hardlopen.

Ik heb nog nooit hardgelopen. Ik ben bang dat ik het niet kan, dat het niet voor mij is. Maar ik ga. Elke paar dagen zet ik een muziekje op en ik ga. En het groeit. Kleine stapjes, telkens meer, iets verder, iets harder.  In het voorjaar een tegenvaller door een blessure, maar ik weet inmiddels dat mijn lijf goed kan herstellen. Dus ik wacht en ga weer verder. Inmiddels mag ik van mezelf hardloopschoenen kopen. Want ik loop. En ik twijfel. En ik loop.

Afgelopen weekend deed ik de Singelloop in Utrecht. Met man en kinderen langs de kant. Een rondje van 5 kilometer maar, en waren tranen na afloop. Vorig jaar leerde ik lopen, nu loop ik hard. Het cirkeltje is rond. Healing: complete.

 

Healing: complete

One thought on “Healing: complete

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *